Nikon Coolpix L100 [TEST]

Nikon COOLPIX L100 to aparat kompaktowy, którego najważniejszą cechą jest 15-krotny zoom optyczny. Urządzenie jest sprzedawane od marca 2009 roku i jest przeznaczone dla osób szukających superzoomu, który równie dobrze może służyć do fotografowania z większych odległości, jak i do rejestracji ujęć z szerszym planem.

W zestawie oprócz aparatu znajdują się pokrywka obiektywu wraz z mocowaniem, pasek, dwa kable (USB i A/V), instrukcja obsługi, płyta CD-ROM z pakietem oprogramowania oraz cztery baterie AA, bowiem L100 nie ma dedykowanego akumulatora i jest zasilany właśnie z popularnych „paluszków”. Coolpix L100 ma wygodny, gumowany uchwyt, wyświetlacz LCD o dużej przekątnej (trzy cale), a przyciski mają wyczuwalny skok i są wyraźnie opisane.

Aparatu jest zbudowany na bazie matrycy CCD o efektywnej rozdzielczości 10 megapikseli (całkowita liczba pikseli to około 10,7 mln; rozmiar fizyczny 1/2,33 cala), która umożliwia korzystanie z czułości w zakresie od 80 do 800 ISO, a w trybie wysokiej czułości od 720 do 3200 ISO. Obiektyw L100 to superzoom Nikkor 15x Optical Zoom VR, którego ogniskowa może się zmieniać w zakresie od 28 do 420 mm (ekwiwalent dla formatu małoobrazkowego). Otwór względny obiektywu to f/3.5 przy maksymalnym kącie widzenia i f/5.4 przy najmniejszym kącie. Producent udostępnił też tryb makro, w którym można fotografować obiekty z minimalnej odległości jednego centymetra, podczas gdy w trybie normalnym minimalna odległość od obiektu to 50 cm. Czas otwarcia migawki jest regulowany od 1/1000 s (1/4000 s w trybie zdjęć seryjnych) do 2 s.

Nikon COOLPIX L100 rejestruje fotografie jako pliki JPG, przy czym maksymalna rozdzielczość takiego obrazu to 3648 x 2736 pikseli. Zdjęcia można zapisywać nie tylko w formacie 4:3, ale także w panoramicznym 16:9. Ten model aparatu umożliwia też tworzenie klipów wideo w formacie AVI. Filmy można kręcić w dwóch rozdzielczościach: 640 x 480 lub 320 x 240 pikseli. Miejscem przechowywania plików są karta SD/SDHC i pamięć wewnętrzna o pojemności 44 MB.

Obudowa aparatu wykonana jest z tworzywa w kolorze czarnym, odpornego na zarysowania, ale dość podatnego na pozostawianie odcisków palców. Wymiary urządzenia nie odbiegają w żaden sposób od innych kompaktów typu superzoom: 110 x 72 x 78 mm. Masa L100 bez ogniw zasilających i karty pamięci wynosi 335 gramów. Duży zoom i trzycalowy wyświetlacz LCD to najbardziej charakterystyczne elementy tego modelu Nikona. Za wadę można uznać brak pokrętła wyboru trybu, które ułatwiłoby posługiwanie się aparatem.

Coolpix L100 nie zaskakuje rozmieszczeniem poszczególnych elementów. Przód aparatu to obiektyw, podnoszona lampa błyskowa (nie ma przycisku, robi się to ręcznie) oraz mikrofon i dioda podświetlająca. U góry jest bardziej niż skromnie: włącznik, spust migawki i dźwignia zoomu. Prawa strona jest zupełnie pusta; na lewym boku zostały umieszczone głośnik oraz – pod wspólną osłoną – gniazdo zasilania i uniwersalne gniazdo USB i A/V.

Dół aparatu to oczywiście gwint do statywu oraz pokrywka kryjąca cztery gniazda ogniw zasilających i slot na karty pamięci. Z racji gabarytów dostęp do niej jest niemożliwy po przykręceniu stopki statywu. Tylna ścianka jest w znacznej części zajęta przez trzycalowy wyświetlacz LCD. Oprócz tego z tyłu swoje miejsce mają czytelnie opisane: wielokierunkowy przycisk uniwersalny, przyciski wywołania menu, wyboru trybu robienia zdjęć, przełączania między trybem odtwarzania i rejestracji oraz usuwania plików.

Nikon COOLPIX L100 został wyposażony w kilka funkcji przeciwdziałających rozmyciu obrazu. Oprócz wysokiego ISO, użytkownicy mogą korzystać z redukcji drgań z przesunięciem matrycy (zmniejsza ryzyko uzyskania poruszonego zdjęcia), funkcji wykrywania ruchu (kompensuje ruchy aparatu) oraz z funkcji najlepsze zdjęcie BSS, która automatycznie wybiera najostrzejszą fotografię z maksymalnie 10 zarejestrowanych kolejno ujęć.

Fotografujący mają do dyspozycji 14 programów tematycznych, tryb tzw. łatwej automatyki i pełny tryb automatyczny oraz tryb sportowych zdjęć seryjnych. Mniej wprawne osoby mogą skorzystać ze wspomagania podczas robienia portretów, bowiem włączenie kilku funkcji (wykrywania uśmiechu, ostrzegającej przed mrugnięciem okiem, autofokusa z wykrywaniem twarzy, redukcji efektu czerwonych oczu) ułatwi wykonanie dobrego zdjęcia.

Po stronie zalet Nikona L100 należy też zapisać tryb zdjęć seryjnych. Aparat może bowiem rejestrować do 30 kolejnych ujęć z szybkością 13 kl./s. Przy wykonywaniu fotografii przy szerokich kątach widzenia przyda się natomiast funkcja kontroli zniekształceń, redukująca w dość znacznym stopniu zniekształcenia beczkowate. Aparat ma też wbudowaną funkcję D-Lighting, która zapewnia satysfakcjonujące efekty przy zdjęciach niedoświetlonych lub wykonywanych pod silne światło – odbywa się to poprzez rozjaśnianie mocno zacienionych obszarów kadru. Jedyną propozycją dla bardziej zaawansowanych fotoamatorów jest możliwość własnoręcznego ustawienia balansu bieli na bazie wzorca. Poza tym COOLPIX L100 nie pozwala na samodzielną regulację innych nastaw.

Ranking aparatów fotograficznych

Ergonomia aparatu nie budzi zastrzeżeń. Przyciski są dobrze rozmieszczone i klarownie opisane, łatwo się z nich korzysta. Bez zarzutu jest także wygląd i układ menu (COOLPIX L100 został wyposażony w wielojęzyczne menu, w tym także w języku polskim), którego cechą charakterystyczną jest kontekstowość. Zawartość poszczególnych pozycji menu zmienia się bowiem w zależności od wybranego trybu pracy aparatu, dzięki czemu nie trzeba się przedzierać przez aktualnie niepotrzebne ustawienia.

Z kolei ocena ekranu LCD jest trudna: z jednej strony jest na tyle jasny, że nie sprawia problemu silne światło padające nań z zewnątrz, a z drugiej cechuje się irytującym zachowaniem zbliżonym do bloomingu, występującym niezależnym od tego, jaki charakter ma fotografowana scena.

Automatyka aparatu przeważnie dobrze sobie radzi w różnych sytuacjach oświetleniowych – zdjęcia są poprawne. Trudno jednak wykonać dobre zdjęcie przy najdłuższej ogniskowej bez wykorzystania funkcji kontroli zniekształceń. Jeśli używamy wysokich wartości ISO, to musimy pogodzić się z wyraźnymi szumami, co oczywiście jest ściśle związane z fizycznymi rozmiarami matrycy. Wyraźną niedoskonałością są też aberracje chromatyczne.