Nikon Coolpix P90 [TEST]

Nikon Coolpix P90 to zaawansowany aparat kompaktowy typu hiperzoom, którego najważniejszą cechą jest aż 24-krotny zoom optyczny. Urządzenie jest sprzedawane od marca 2009 roku, a zainteresować się nim powinny fotoamatorzy poszukujący uniwersalnego aparatu, który posłuży zarówno do wykonywania makrofotografii, jak i ujęć wymagających dużych zbliżeń.

Aparaty fotograficzne - poradnik kupującego >>>

W pudełku z aparatem znajdziemy – oprócz samego urządzenia i akumulatora – pokrywkę obiektywu, pasek, ładowarkę, dwa kable (USB i A/V), instrukcję obsługi oraz płytę CD-ROM z pakietem oprogramowania. Pierwsze wrażenie: aparat dość dobrze leży w ręku, choć uchwyt mógłby być nieco lepiej wyprofilowany. Z lekka przeszkadzają też nadmiernie kanciaste kształty.

Rdzeniem aparatu jest matryca CCD o efektywnej rozdzielczości 12,1 megapiksela (całkowita liczba pikseli to około 12,7 mln; rozmiar fizyczny1/2,33 cala), która umożliwia korzystanie z czułości w zakresie od 64 do 2000 ISO, a przy rozdzielczości nieprzekraczającej trzech megapikseli (2048 x 1536) także z wartości 3200 i 6400 ISO. COOLPIX P90 ma wbudowany stabilizowany obiektyw (Nikkor 24x Optical Zoom ED VR), którego ogniskowa może się zmieniać w zakresie od 26 do 624 mm (odpowiednik dla formatu 35 mm) przy otworze względnym z przedziału f/2.8–5. W trybie makro można fotografować obiekty z minimalnej odległości jednego centymetra; w trybie normalnym ostrzenie rozpoczyna się od 50 cm. Czas otwarcia migawki jest regulowany od 1/2000 s (1/4000 s w trybie zdjęć seryjnych) do 8 s.

Zdjęcia rejestrowane przez Nikona P90 mogą być zapisane jako pliki JPG w dwunastu rozdzielczościach (maks. to 4000 x 3000 pikseli) i różnych proporcjach: 4:3, 3:2, 16:9 oraz 1:1. Jak przystało na współczesny kompakt, aparat oferuje także filmowanie, w tym poklatkowe. Maksymalna rozdzielczość wideo zapisywanego w formacie AVI to 640 x 480 punktów przy 30 kl./s. Wszystkie pliki przechowywane są na kartach SD/SDHC oraz w wewnętrznej pamięci urządzenia o objętości 47 MB. COOLPIX P90 ma obudowę w kolorze czarnym, wykonaną z tworzywa imitującego metal.

VTtips – Jak Uzyskać Filmlook? >>>

Jego wymiary są typowe dla kompaktów tej klasy: 114 x 83 x 99 mm (bez części wystających). Od przeciętnej aparat nie odbiega też masą, bowiem bez baterii i karty pamięci waży 460 gramów. Charakterystycznymi elementami tego modelu – oprócz oczywiście obiektywu hiperzoom – są duży, uchylny (45° w dół i 90° w górę) wyświetlacz LCD o trzycalowej przekątnej, wizjer elektroniczny (94% pokrycia kadru) oraz dwa pokrętła: wyboru trybu i zmiany nastaw.

Poszczególne elementy aparatu są rozmieszczone w sposób standardowy. Z przodu obudowy oprócz obiektywu i (podnoszonej) lampy błyskowej znajdują się mikrofon i dioda podświetlająca. U góry umieszczono spust migawki, pokrętło wyboru trybu, dźwignię zoomu, włącznik i uchwyty do mocowania paska. Slot na karty pamięci i gniazdo akumulatora zostały umieszczone na spodzie urządzenia, a ich pokrywa jest na tyle duża, że przykręcenie stopki statywu blokuje możliwość wymiany nośnika czy baterii.
Lewy bok Nikona P90 mieści głośnik i włącznik lampy błyskowej. Jeszcze skromniejsza jest prawa strona, gdyż jest tam wyłącznie uniwersalne gniazdo USB i A/V. Tył aparatu jest zdominowany przez wyświetlacz, nad którym znajduje się kolorowy wizjer elektroniczny (jasny i dający wyraźny obraz) wraz z korektorem wady wzroku i dwa przyciski do przełączania się między wizjerem a wyświetlaczem oraz do zmiany trybu pracy LCD. Prawa strona tylnej ścianki jest zajęta przez pokrętło zmiany nastaw oraz kilka przycisków sterujących (wielokierunkowy przycisk uniwersalny, wywołanie menu, przełączanie między trybem odtwarzania i rejestracji oraz usuwanie plików). Wszystkie klawisze mają wyraźny skok i są czytelnie opisane.

Nikon Coolpix P90 ma kilka funkcji przeciwdziałających rejestrowaniu poruszonych zdjęć. Oprócz wysokiego ISO, użytkownicy mogą korzystać z redukcji drgań z przesunięciem matrycy (łagodzi poruszenia), funkcji wykrywania ruchu (kompensuje ruch aparatu i przemieszczanie się fotografowanych obiektów) oraz z funkcji najlepsze zdjęcie BSS, która automatycznie wybiera najostrzejsze zdjęcie z maksymalnie 10 zarejestrowanych kolejno ujęć. Fotografujący mają do dyspozycji cztery tryby ekspozycji, automatykę programową, preselekcję przysłony, preselekcję czasu i tryb manualny, zapewniający pełną kontrolę nad wszystkimi parametrami zdjęć. Poza tym jest dostępna opcja własnoręcznego ustawienia balansu bieli na bazie wzorca, bracketing, wybór trybu pomiaru światła czy punktu śledzenia ostrości. Mniej wprawne osoby mogą skorzystać ze wspomagania podczas robienia portretów, bowiem włączenie funkcji wykrywania uśmiechu, funkcji ostrzegającej przed mrugnięciami okiem, autofokusa z wykrywaniem twarzy i redukcji efektu czerwonych oczu ułatwi wykonanie dobrego zdjęcia.

Jaką matrycę aparatu wybrać? >>>

Po stronie zalet Nikona P90 należy też zapisać tryb zdjęć seryjnych. Aparat może bowiem rejestrować do 45 kolejnych ujęć z szybkością 15 kl./s. Ten sposób pracy aparatu świetnie sprawdzi się przy fotografowaniu wydarzeń sportowych, podobnie jak możliwość włączenia trybu ciągłego autofokusa. Niejako na drugim biegunie, przy wykonywaniu zdjęć przy szerokich kątach widzenia, przyda się z kolei funkcja kontroli zniekształceń, redukująca w dość znacznym stopniu zniekształcenia beczkowate. Interesująca jest też funkcja D-Lighting, służąca do poprawiania zdjęć niedoświetlonych lub wykonywanych pod światło.

Ergonomia aparatu – poza wspomnianym już nieoptymalnym kształtem uchwytu – jest bez zarzutu. Dobrze rozmieszczone przyciski, radełkowane pokrętła i funkcja zapamiętywania ustawień dla dwóch użytkowników powodują, że korzystanie z tego kompaktu jest komfortowe. Bez zarzutu jest także wygląd i układ menu – COOLPIX P90 został wyposażony w wielojęzyczne menu (w tym oczywiście w języku polskim), którego wszystkie elementy są czytelne i pogrupowane w logiczne bloki.

Automatyka aparatu dobrze sobie radzi w różnych sytuacjach oświetleniowych – zdjęcia są poprawne. Niestety na ten jasny obraz nakładają się dwa cienie. Przy wysokich wartościach ISO na zdjęciach pojawiają się wyraźne szumy, co jednak nie może dziwić jeśli uwzględnimy fizyczną wielkość matrycy. Drugim mankamentem są aberracje chromatyczne przy dłuższych ogniskowych.